Ενώ λοιπόν οι γαλλικές σημαίες ανθούν ακόμα στους δρόμους, η “δικαιοσύνη” γεμίζει τις φυλακές (το Κράτος ανακοίνωσε την δημιουργία 10000 νέων θέσεων φυλακής χωρίς να αναφέρουμε τα κέντρα κράτησης μεταναστών ή τα ψυχιατρεία), ο καπιταλιστικός κυρίαρχος λόγος ακμάζει κάθε μέρα που πεθαίνουμε όλο και παραπάνω στην δουλειά.

Απέναντι στην πιθανότητα εμβάθυνσης της σύγκρουσης την 1η Μάη το κράτος ετοιμάστηκε με συνέπεια: 7400 μπάτσοι στην πρωτεύουσα, 200.000 προληπτικοί έλεγχοι. Αποτέλεσμα: μια επιθετική πορεία αλλά πολύ περιορισμένη από τους μπάτσους που δεν δίσταζαν να χτυπήσουν.

Έτσι πολλοί διαδηλωτές/τριες και σύντροφοι/ισσες με ποίκιλες καταγωγές βρίσκονται στα νύχια της “δικαιοσύνης” και της φυλακής. Αν μοιάζει αναγκαίο να αναπτύξουμε αντανακλαστικά συλλογικής άμυνας στο πλαίσιο των δικών (για παράδειγμα στις δίκες που έρχονται στις 21 και στις 13 Μάη και 3,6 και 14 Ιουνίου στο TGI στο Παρίσι) ,είναι εξίσου αναγκαίο να συνεχίσουμε να επιτιθόμαστε όλους όσους παράγουν την μιζέρια και όσους την διαχειρίζονται εδώ όπως και παντού.

Ξεκινώντας από τις ιδέες πως η άμυνα δεν μπορεί παρά να είναι επιθετική, πως οι σκέψεις δεν είναι ασύνδετες από τις δράσεις και πως οι σκοποί βρίσκονται εντός των μέσων που δοκιμάζουμε, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως κάθε θεσμός που καίγεται είναι ένα άνοιγμα προς έναν κόσμο χωρίς πυροσβέστες, χωρίς κράτη, χωρίς αρχηγούς, χωρίς κλουβιά.

Πέρα απο τα συρματοπλέγματα και τα σύνορα, ενάντια στις φυλακές (με ή χωρίς τοίχο)